dagboek

Helaas kon die kraamhulp niet langer blijven omdat zij een contract had met veel uren en wij hadden niet zo veel zorg nodig (was ook weer verkeerd gecommuniceerd vanuit hun kant). Heel jammer, de volgende dag kregen wij dan ook een ander. Een spontaan meisje, nog niet zo oud, begin 20.
Tygo deed het de eerste dag en nacht thuis super goed!!
Hij kwam voor voeding om: 18.30, 20.30, 22.45, 02.00, 05, 00, 08, 30 (we moesten hem in het begin voor de nachtvoeding wakker maken, na een paar dagen was dit niet meer nodig want hij groeide enorm goed haha).

De volgende dag kwam de kraamhulp (Annemarie) om 08.30 uur. Eerste keer was meer kennismaken en voor de rest uiteraard Tygo wegen en mama temperaturen en de buikwond bekijken e.d.
Annemarie kwam elke dag van 08.30 uur tot 11.30 uur en ging daarna lekker weg! Heerlijk.. zo hadden wij de rest van de dag om van elkaar te genieten!
We hadden van te voren al aangegeven niet veel uren nodig te hebben omdat Xander 4 weken vrij is en dus heel veel kan doen en mijn moeder had de eerste week ook vrij genomen zodat zij ook kon helpen, achteraf was dat niet nodig geweest want Xander en ik redde het allemaal prima samen.. maar ontzettend fijn dat ook mama er was als we haar nodig waren, die schat!
Xander heeft me ons ontzettend goed geholpen met alles en wat deed/doet hij het goed als papa zijnde, echt geweldig om te zien, de band tussen vader en zoon, zoveel liefde! Vanaf het moment dat Tygo voor het eerst in zijn armen lag, ging alles zo vanzelfsprekend.. ik vind het knap van hem! Ik kon natuurlijk niet zo veel de eerste dag in het ziekenhuis dus heeft hij eigenlijk het meeste gedaan met Tygo, heel erg dankbaar ben ik hem ook!

Ik voelde me eigenlijk vanaf de eerste dag thuis al zo goed, ik kon alles zelf, douchen e.d. ik slikte alleen nog paracetamol en dat ging me goed af.. natuurlijk had ik wel pijn en was ik heel moe maar daar gaf ik (uiteraard) niet snel aan toe haha, eigenwijs he.. soms ging ik ook te ver hoor, met wasmanden naar boven tillen e.d. en Xander zei ook wel van doe nou niet schat, ga zitten, ik doe het! Maar ik vond het heel erg moeilijk dat anderen heel veel moesten doen en ik het zelf niet mocht want ik kon het prima, voor mijn gevoel.

Ik ben echt blij dat de keizersnede zo goed is gegaan en dat ik na die tijd heel weinig last ervan heb gehad! Dus mocht ik (als we nog een 2e kindje mogen krijgen) nog een keizersnede krijgen dan heb ik niet zo veel angst meer omdat ik weet dat het allemaal wel goed komt en dat het echt meevalt. Ik vond mijn maagverkleining veel heftiger en pijnlijker... toen heb ik ook echt 4 weken lang veel pijn gehad en kon ik amper lopen. Met de keizersnede stond ik de volgende dag alweer zelf te douchen, ongelofelijk!

Tygo, wij houden van je schat, en wat deed je het de eerste week al zo goed, je groeit goed, drinkt goed (heel goed haha)! Wij zijn trots op je!

Ons verblijf in het ziekenhuis van Vrijdag 27
mei tot/met Zondag 29 mei!

Het verblijf in het ziekenhuis vond ik persoonlijk verschrikkelijk..
Het begon de vrijdag al toen ik de keizersnede kreeg, in de ochtend melden om 07.30 uur en rond een uur of 12.00 zou ik dan aan de beurt zijn, uiteindelijk was het einde van de middag pas. Vond ik allemaal wel best alleen ik mocht niks eten en drinken en dat in combinatie met mijn maagverkleining was dat niet prettig, maar goed, een daggie zonder eten en drinken, dat was nog niet zo’n ramp!
De zorg na de keizersnede daar en tegen wel! Wat verschrikkelijk.. ik deed er dan ook alles aan om z.s.m. naar huis te mogen ondanks de vele pijn die ik had!
Wij waren echt een nummertje.... Ze legde Tygo aan mijn borst en als hij er dan “aanhing” liepen ze direct weer weg met het gevolg dat Tygo na 3 keer happen al los liet en wij (Xander en ik) kregen hem er nooit meer aan, wisten wij veel hoe dat werkte, ik was immers voor de eerste keer mama!
Ik voelde me daarom ook best wel lullig en baalde vooral ook van mezelf, het lukt me niet.. ik wil mijn kind borstvoeding geven maar het gaat niet.. Tygo was ook heel erg huilerig en gefrustreerd, ja logisch dachten wij, hij zal wel honger hebben toch... 4100 gram en zonder eten, ach moet makkelijk kunnen vonden zij want borstvoeding kon wel een week duren voordat het goed zou lopen, nou prima!
Maar in de nacht werd het gehuil van Tygo zo erg, het ging door merg en been, Xander ging uit wanhoop met hem de gang op nadat wij 20 minuten geleden al aan de bel hadden getrokken maar niemand kwam opdagen. En die verpleegster zei: Neem hem lekker bij je, je kunt er niks aan doen dat hij zo huilt!
Ik werd steeds verdrietiger en ook wel boos eigenlijk, ze gingen er absoluut niet serieus mee om!

De volgende dag werd Tygo gewogen... en wat bleek! 10 procent afgevallen, de eerste dag al en dat mag absoluut niet!!!! Vind je het gek dat Tygo zo aan het schreeuwen was? Ik niet, hij had honger! En ja ik gaf dat tig keer aan, en nee ze luisterde voor geen meter naar me!
Ik was nog maar net mama maar ik wist al donders goed wat er met ons kind aan de hand was!!
Ze hadden hem op zijn minst bijvoeding moeten geven.. maar nee ik moest gaan kolven om het op gang te brengen, nou er kwam niks uit!! Ja 1 druppeltje over 1 hele dag... zielig man voor Tygo!
Ik was zo pissig, midden in de nacht dat ik zei: En nu geef je mijn kind een fles met flesvoeding!!!! Zei ik met heel veel woede en tranen die over mijn wangen rolde.. Ik ben het nu wel zo zat, gelukkig had ik toen een verpleegster die wel naar me luisterde en respect had voor mijn beslissing. We gaven Tygo een klein beetje flesvoeding, 10 cc geloof ik en hij lurkte m binnen no time leeg en voilaaa..... een tevreden kindje daarna! Niet meer geschreeuwd van de honger... wat fijn! Sorry lieve schat van ons! Ik voel me best schuldig dat ik niet nog eerder de fles had gegeven maar ja, ik wist niet beter toen.

Als ik eraan terug denk en het verhaal zo opschrijf dan ben ik nog steeds boos en teleurgesteld in hun! Wij gingen expres naar Zwolle omdat hun zo goed stonden aangeschreven op de kraamafdeling, nou bagger!

Zondag 29 mei waren we gigantisch blij dat we naar huis mochten, als ik en Tygo het goed deden mochten we aan het einde van de middag vertrekken! Nou we deden er alles aan zodat we weg mochten. Een uur of 16.00 was het dan zo ver, we mochten naar huis!Voor het eerst naar buiten, wat een luxe, ik en tygo werden in een rolstoel naar de auto gereden haha! En wat heerlijk, die buitenlucht! Daar gingen we dan, ons eerste ritje, best spannend want ik had nog veel pijn aan mijn buik en we gingen voor t eerst met een klein hummeltje in de auto. Maar de rit ging heel goed, onze kleine man heeft heerlijk geslapen.
Toen we de straat in reden kreeg ik t even benauwd en moest ik huilen van blijdschap, we zijn thuis, als gezinnetje, eindelijk na al die jaren! Niet meer met 2 maar met 3... wat een vreugde!
We waren tegen 5-en thuis en hadden tegen de kraamhulp gezegd dat ze 17.15 uur a 17.30 uur mocht komen zodat we eerst nog even een half uurtje rustig thuis konden komen en Brandy (onze hond) konden voorstellen aan Tygo. Daarna kennis gemaakt met de kraamhulp, hele aardige vrouw!

De dag dat ons wondertje Tygo ter wereld kwam

Na een slapeloze nacht moesten we ons om 07.30 uur melden in het ziekenhuis.
We werden opgehaald uit de wachtruimte en naar onze kamer gebracht.. de spanning steeg!

Eenmaal gesetteld in onze “suite” werd ik aangesloten aan de CTG monitor om het hartje van de baby in de gaten te houden. Hij heeft niet veel gemerkt van de zenuwen van zijn mama want zijn hartslag was keurig in orde. Ik werd nog aangesloten aan het infuus en ik kreeg een katheter ingebracht, die katheter.. daar heb ik me heel erg druk om gemaakt maar sjonge, dat stelde echt niks voor!

Daarna was het wachten, wachten en nog is wachten! Ik zou rond een uur of 12 aan de beurt zijn maar de klok tikte verder, de zenuwen waren inmiddels ENORM!

Om 12.45 uur kwam er een verpleegster binnen met de mededeling dat ik later op de dag aan de beurt zou zijn omdat alles enorm was uitgelopen. Ze hadden mij nog even gauw tussen het middag programma gepropt, hoe laat ik aan de beurt zou zijn, wist niemand! Shit! Nog langer wachten.. in spanning!

Inmiddels waren mijn ouders en broertje ook gearriveerd, ze kwamen nog even bij ons langs om ons gezelschap te houden. Daar lag ik dan, te wachten op bed, ik mocht er niet uit vanwege die katheter.... En eten en drinken? Dat mocht ook niet! Meer dan af en toe mijn mond spoelen met water kon ik niet doen!

Inmiddels werd het al ca 15.00 uur, mijn moeder en broertje gingen even koffie halen op de gang en ik maakte nog als grapje: “Dan zul je zien, zijn jullie op de gang, word ik opgehaald..” en toen, ja hoor... de deur ging open.. je bent aan de beurt! YESSSSS, ooo jeeee, nu gaat het gebeuren.. help, mijn hartslag, mijn bloeddruk, spannend!

Samen met mijn schatje werden we naar de holding gebracht daar werden mijn gegevens nog gecheckt en Xander werd in een mooi pakkie gehesen haha! Ik denk.. 10 minuten later werden we opgehaald. Ik werd meegenomen naar de operatiekamer waar eerst de ruggenprik gezet ging worden, Xander mocht hier niet bij zijn dus hij moest even wachten.

Ik was heel erg zenuwachtig voor die verdoving en ruggenprik maar op een gegeven moment zat hij er al in en zij de anesthesist: ga maar liggen! Oke, peace of cake.. voelde er amper wat van! Mijn benen begonnen heel naar te tintelen en het trok een beetje naar boven.. mijn billen werden doof en ieeee wat een gek gevoel! Ik voelde wel alle aanrakingen maar ik kon niks bewegen en ik voelde geen pijn, dat is raar!

Alles werd klaar gemaakt voor de keizersnede, plastic hier, kap daar... en daar was mijn schatje alweer, ook hij was natuurlijk enorm gespannen!
Wachtend op dat ze zouden beginnen zeiden ze al tegen me: Ze zijn al begonnen.... Huh, oo! Ik voel inderdaad helemaal geen pijn haha, heerlijk!
Gads, wat voel ik nu.. handen in mijn buik bewegen, getrek aan mijn buik, geduw, dat voelt apart! Nog steeds voelde ik helemaal geen pijn, gelukkig!!
Oee, ik voel me niet zo lekker worden, , misselijk, draaierig en het gevoel dat ik moest flauwvallen.. ze gaven me gauw een shotje in het infuus (ik had een bloeddruk daling) en ik kreeg extra zuurstof toegediend en al gauw ging het beter! Ik was 1, 2 liter bloed verloren, heel veel! Maar mijn HB was gelukkig nog wel netjes 8.3.
Ze hebben heel lang moeten trekken en duwen voordat ze Tygo er uit konden halen, hij zat zo lekker in mijn buik  ze kregen geen grip op hem. Ondertussen hoorde ik: Is arts huppeldehup er ook? Shit.. het lukt ze niet, ze halen er nog een arts bij, waarom?.. wat is er aan de hand? Gaat het niet goed met Tygo? Op dat moment ging er van alles door mij heen! Mijn hartslag ging nog verder omhoog en ik maakte me heel druk! Met, ik denk wel 4 man hebben ze lopen duwen en trekken maar het lukte niet (voelde echt naar!!). De kiwi (soort van vacuümpomp) werd er bij gehaald en die schoot de eerste keer los.. de tweede keer hadden ze meer geluk en JA HOOR!! Om 15.53 uur was hij er!! Dat moment dat ik hem voor het eerst zag, dat is zo’n mooi, onbeschrijfelijk gevoel... opslag verliefd!!
Trots was ik, ook op mijn schatje.. wat heeft hij het goed gedaan zeg, voor hem was het ook allemaal reuze spannend, ik was heel erg blij met zijn steun!
Daarna is eigenlijk alles een beetje in een roes voorbij gegaan op de uitslaapkamer. Ik weet nog wel dat Xander aankwam lopen met Tygo en dat hij bij mij op de borst werd aangelegd. WAUW wat ben je mooi Tygo, en wat ben je klein! Ik had ondertussen een REUS verwacht nadat er vanaf het begin af aan tegen ons werd gezegd dat we een groot kindje zouden krijgen.. haha! 4100 gram, is wel wat groter dan gemiddeld maar nog steeds een ieniemienie mensje